Ze względu na swoje społeczne funkcje, apteki zawsze były lokalizowane w centralnych częściach miast, przy głównych ulicach i rynkach. Nie inaczej było też w Świnoujściu Pierwsza miejska apteka powstała już w 1765 roku i wydzierżawiona została przybyłemu z Wolgastu „aptekarzowi”. Cudzysłów wynika z tego, że do prowadzenia apteki nie była konieczna wówczas urzędowa licencja ani specjalne przygotowanie, wystarczyła chęć szczera i nieco kapitału. Otóż ów pierwszy, niejaki Wolf, nadmiarem przygotowania fachowego faktycznie nie grzeszył. Jego podstawową działalność stanowiło pędzenie i sprzedaż gorzałki, wina owocowego a nadto wyrób świec woskowych. Z czasem oferta handlowa pierwszej apteki poszerzyła się o ocet, przyprawy korzenne oraz warzone na miejscu mydło. Leków czy też substancji leczących w dzisiejszym rozumieniu, to w owej aptece w zasadzie nie było.

Inaczej było już z jego następcą. Był to szanowany i wyuczony farmaceuta Gustaw Beniamin Geisler, .On to po złożeniu stosownych egzaminów przed Izbą Aptekarską w Berlinie, otrzymał przywilej zakładania i prowadzenia aptek na terenie całych Prus. Początkowo działał w Gorzowie, skąd zresztą pochodził, a w 1787 roku przybył do Świnoujścia. On, a po jego śmierci syn Gustaw Adolf Geisler, prowadził miejską aptekę usytuowaną na rogu ulicy Marynarzy i Placu Wolności. Po śmierci Geislera – juniora, jego żona sprzedała apteczny interes. Od 1827 roku aptekę tę prowadził fachowo przygotowany aptekarz z Neuruppin, Louis Fontane, ojciec późniejszego znakomitego pisarza Theodora Fontane.

Późniejszy pisarz, w ojcowskiej aptece przechodził przeszkolenie i zdobył piękny ten zawód, którego jednak nie uprawiał. Świnoujście dla znakomitego aptekarza z Neuruppin było tylko kilkuletnim przystankiem na jego skomplikowanej drodze życiowej. Doskonały farmaceuta z racji swego zawodu jak i wojennych zasług w służbie pruskiego króla należał do śmietanki towarzyskiej Świnoujścia. Był m.in. naczelnikiem miejscowej Straży Obywatelskiej, bywalcem w najlepszych domach. Miał on aliści pewną przypadłość, która w sposób istotny zaważyła na jego i jego rodziny losach. Był to niepohamowany pociąg do hazardu, który uczynił zeń stałego bywalca miejscowego kasyna gry w Domu Towarzystwa. Spędzał tam długie godziny przy karcianym stoliku lub ruletce rzadko kiedy wygrywając. Ta słabość przywiodła go do bankructwa już w Neuruppin, a tu w Świnoujściu, ponownie doprowadziła do ruiny i zmusił do szukania nowego miejsca życia i pracy. Nastąpiło to w 1832 roku, kiedy to rodzina Fontane opuściła Świnoujście.

Apteka po pewnym czasie wróciła w posiadanie dawnej właścicielki, która to, dość mając wdowiej samotności, wydała się za wolińskiego aptekarza Teodora Ludwika Grosse. W pięć lat potem, figurował on już jako jedyny właściciel apteki, będącej wianem jego małżonki. Przez kolejnych kilkadziesiąt lat, apteka znajdowała się w posiadaniu tej rodziny, a następnie miejscowych kupców nazwiskiem Frederici. Około 1865 r. budynek apteki została sprzedana kupcowi nazwiskiem Ossig, który założył tam sklep kolonialny, a więc coś w rodzaju delikatesów. Dom ten rozebrany został około 60-ciu lat temu.

Apteka z tego domu przeniesiona została na drugą stronę obecnego Placu Wolności, na północno-zachodnią jego pierzeję. Niezbyt okazały parterowy domek zajęła w całości apteka i jej zaplecze. Apteczne umeblowanie i wyposażenie przeniesione zostało z poprzedniej tej „fontanowskiej”. Jeszcze przed pierwszą wojną światową budynek ten rozebrano i w tym miejscu wzniesiono spora jednopiętrową kamienicę, w której na parterze znalazła miejsce nowa apteka. Prowadzący ją farmaceuta zamieszkiwał na pięterku, co umożliwiało praktycznie całodobową sprzedaż leków. Podobnie jak poprzednia i ta nazywana była Apteką pod Orłem co przypominała płaskorzeźba z wyobrażeniem orła, umieszczona nad drzwiami wejściowymi. Budynek znajdował się w pobliżu narożnika Placu Wolnosci i Placu Kościelnego, w miejscu, gdzie obecnie znajduje się pusty plac będący ni to parkingiem, ni to placykiem handlowym naprzeciw kościoła Chrystusa Króla. Po stojących tu niegdyś budynkach pozostały widoczne jeszcze obecnie resztki posadzek i zarys murów. Nie wybiegajmy jednakże nadmiernie w przyszłość.

Wspominana apteka przetrwała bez przeszkód II wojnę światową, nie licząc tego, że w końcowych tygodniach wojny znaczna część znajdujących się tam medykamentów zniknęła a pozostałości zarekwirowali Rosjanie dla potrzeb służb medycznych. Po przejęciu miasta i powiatu przez Polaków, jesienią 1945 r. przez kilka miesięcy, do czasu przybycia pierwszej polskiej farmaceutki, aptekę prowadził aptekarz Niemiec. Naprawdę niewiele poza solą glauberską, walerianą i amoniakiem apteka ta miała wówczas do zaoferowania. O takich nadzwyczajnościach, jak bandaż, gaza opatrunkowa jodyna czy aspiryna, nie można było nawet marzyć.

Placówkę tę od 1947 r., objęła i przez szereg lat prowadziła, pani mgr Mrozińska, osoba szanowana i niezwykle zasłużona dla zdrowia mieszkańców. Ponieważ nie zachowały się praktycznie żadne materiały o tej zasłużonej farmaceutce, będę niezmiernie wdzięczny za najmniejsze chociażby informacje, które chociaż trochę tę wiedzę poszerzą.

Sama apteka, mimo powojennych zaniedbań pozostawała taką, jaką była przed laty gdy ją zbudowano. Budynek przy Placu Wolności 7, przyciągał wzrok oryginalną fasadą z gzymsami i pilastrami oraz dużymi oknami i oryginalną stolarką . Jeszcze ciekawsze było wnętrze, wyposażone w niegdyś typowe dla aptek szafy z mnóstwem szuflad, szklanymi butlami i porcelanowymi naczyniami, pełnymi tajemniczych maści, ziół i mikstur noszących łacińskie nazwy. Zacienione, chłodne nawet w upalne dni wnętrze, pachniało ziołami i aromatycznymi lekami. Stare meble i sprzęty jak moździerze, młynki pochodziły najprawdopodobniej jeszcze z dawnej „Apteki pod Orłem”.

Kolejna placówka farmaceutyczna powstała dopiero w początkach lat 60-ych w nowo wzniesionym budynku przy obecnej ulicy Marszałka Piłsudskiego. Dzieje „nowych” świnoujskich aptek i farmaceutów, to już temat kolejnego opracowania.

źródło: www.iswinoujscie.pl