Winę za załamanie gospodarki kraju, złożono na „zimę stulecia” oraz na słabą mobilizację załóg i aktywu. Poleciało ze stołków kilka osób na szczeblu powiatów i spokój. Nie wyciągnięto z tego żadnych nauk i w 16 lat potem, na przełomie 1978 i 79, scenariusz „zimy stulecia” powtórzył się, tylko z jeszcze gorszymi skutkami, nie tylko gospodarczymi, ale też politycznymi.

W roku 1978, już całkiem wyraźne były symptomy kryzysu gierkowskiej koncepcji gospodarczej, która, jak pamiętamy, miała nas doprowadzić do tego „by Polska rosła w siłę a ludzie żyli dostatniej”. Jednym z objawów załamania, były braki w zasadzie wszelkich towarów, sklepy, w których sprzedawano mięso i przetwory po wyższych „komercyjnych” cenach, czasowe wyłączenia prądu, wszechobecne kolejki pod sklepami. Szczególnie dokuczliwe i groźne w skutkach, okazały się ograniczenie dostaw surowców niezbędnych dla energetyki – koksu i węgla. Tuż przed nadejściem zimy, wprowadzono surowy zakaz tworzenia zapasów opału, na okres dłuższy niż kilka dni.
No i w takiej pełnej ograniczeń i limitów rzeczywistości, już w grudniu 1978 roku nadeszła śnieżna i bardzo mroźna zima. Trwała ona tu na Pomorzu Zachodnim, praktycznie od połowy grudnia 1978 r. do początków kwietnia 1979 r. Szczególnie mocno na tym terenie dała się ona we znaki, w okresie od 22 grudnia do 7 stycznia. W okresie przełomu roku, także w Sylwestra, było nawet Świnoujście, przez dni kilka, najzimniejszym punktem w kraju. Temperatura przekraczała wówczas – 25 ºC .

Jaka była sytuacja w mieście? Zdecydowanie zła. Już w dniach poprzedzających święta Bożego Narodzenia, w wielu częściach miasta, szczególnie w blokach, znaczna ilość mieszkań pozbawiona była ogrzewania. Ograniczenia w dostawach ciepła, plus porozbijane drzwi wejściowe i okna w blokach, były przyczyną masowego wręcz pękania grzejników i przewodów cieplnych w budynkach. To z kolei prowadziło do odłączania ich od systemu grzewczego. Do tego dochodziły awarie kiepsko izolowanych, cieplnych magistrali. Reakcja mieszkańców owych blokowisk była prosta, włączano grzejniki elektryczne i gazowe, co skutkowało przeciążeniem sieci elektrycznej i wyłączeniami prądu. Gazu zaś brakowało ze względu na brak dostaw węgla. Wieczór wigilijny w bardzo wielu mieszkaniach trzaskały grzejniki t.zw. „panele” w związku z czym spędzano go pod kołdrami, przy świeczkach, o które też w owej sytuacji tak łatwo nie było. Mieszkańcy budynków t.zw. „starego budownictwa”, w których były piece, spalające wtedy wszystko, co się dało, stanowili w tych warunkach, swoistą arystokrację.
Nie na wiele zdawały się rozliczne odprawy i narady, mobilizacje załóg, jak też „rzucanie” do odśnieżania wojska, więźniów i kogo się jeszcze dało. Naprawy sieci cieplnej i wodociągowej wykonywały, powoływane naprędce brygady, składające się z pracowników zakładów produkcyjnych i usługowych, które i tak, w związku z ograniczeniami, lub wyłączeniem energii elektrycznej i ciepła, nie pracowały. I aczkolwiek ofiarność tych ludzi i skuteczność prac były naprawdę duże, noc Sylwestrową, spędzali świnoujścianie przeważnie przy świetle świec i w zimnych mieszkaniach. Podobnie jak w Wigilię plagą były pękające grzejniki i rury wodociągowe.

Trudne chwile przeżywał i tak wątły handel. Wiele sklepów, szczególnie tych mniejszych, w związku z brakiem prądu było zamkniętych. Dostawy towarów, nawet podstawowych, następowały z ogromnym opóźnieniem. W transporcie, na mrozie masowo pękały butelki z mlekiem, przemarzały ziemniaki, warzywa i owoce. Wszystkie instytucje kultury oraz szkoły po feriach, były praktycznie nieczynne. Utrzymywano w nich jedynie krótkie dyżury, by dopilnować bezpieczeństwa obiektów i oczywiście odśnieżyć otoczenie. A to było konieczne. Silnym mrozom towarzyszyły sztormowe niemal śnieżyce, zasypujące ulice, drogi i trasy komunikacyjne.
W całym regionie, ale nie tylko, nastąpił totalny paraliż komunikacyjny. Jeszcze w lutym 1979 roku w kraju było nieprzejezdnych 32 tyś. km dróg, zaś w styczniu ponad 300 autobusów utknęło w śniegach. Brakowało zimowego oleju napędowego. Nielekko było na kolejach. Pociągi, nawet lokalne, do Szczecina kursowały z wielogodzinnymi opóźnieniami, z wyłączony ogrzewaniem. W całej Polsce odwołano 800 pociągów. Swoisty rekord pobił pociąg relacji Kołobrzeg – Warszawa, który pewnego dnia w styczniu, miał 26 godzin opóźnienia.
Kamień Pomorski był przez szereg dni komunikacyjnie całkowicie odcięty. Jak donosił „Głos Szczeciński” z końca grudnia 1978, pogotowie ratunkowe nie było w stanie dotrzeć do chorego w Karsiborzu. Na zasypanych śniegiem drogach, jak pisano, nie było śladu posypywania piaskiem, a nawierzchnia była szklista. Nieliczny tabor techniczny, stał unieruchomiony ze względu na awarie, lub brak właściwego paliwa

Przez wiele tygodni, praktycznie do końca zalodzenia, tj. prawie do połowy marca, bardzo utrudniona była przeprawa przez Świnę. Trwała ona niejednokrotnie dobrze ponad godzinę. Przez piętrzącą się przy brzegu krę, ogromnie trudne, wymagające znacznie więcej czasu niż normalne, było dobijanie do nabrzeża. Kursował praktycznie tylko jeden, stary, parowy prom „Świnoujście”, który był w stanie rozbić krę zalęgającą nurt.


Zalodzenie było tak znaczne, że na torze stały wmarznięte statki, oczekujące odsieczy lodołamacza. Całkowicie unieruchomiony był port. Odejście statku od nabrzeża, bez pomocy lodołamacza, było niemożliwe, a działał tu właściwie tylko jeden, już nie pierwszej młodości „Światowid”. Oblodzone urządzenia przeładunkowe, nie nadawały się do eksploatacji. Szczególny problem stanowiły wagony z węglem, który po długiej podróży przez zalodzony kraj, docierał do portu skamieniały. Rozmrożenie, wobec trudności energetycznych, nie wchodziło w grę. Rosła więc liczba wagonów oczekujących na rozładunek.
Pod koniec stycznia jednakowoż, sytuacja uległa złagodzeniu. O ile na terenie kraju srożyła się jeszcze zima, tu u nas, mama natura przypomniała sobie, że jest to statystycznie najcieplejszy zimą zakątek kraju. Jeszcze czas jakiś, nawet długi, dokuczały obfite opady śniegu i nocne spadki temperatury, ale miasto i jego mieszkańcy wracali do normalności. Jeśli normalnością nazwać można było to, co się wówczas w kraju działo. Nadal, bowiem funkcjonowały ograniczenia w dostawach energii elektrycznej, sławne „stopnie zasilania”, pustki w sklepach i mniej lub więcej ukryta reglamentacja wielu towarów. Starsi czytelnicy pamiętają też z pewnością sklepy komercyjne, sklepy dla górników, sklepy i stołówki „za żółtymi firankami” czy dewizowe przedsionki raju: sklepy „Pewex” i „Baltona”. Wszystkie braki były już teraz usprawiedliwiane „zimą stulecia”.

Jak ówczesny obyczaj nakazywał, po ustąpieniu zimowego kryzysu, odbyły się spotkania tzw. aktywu politycznego i gospodarczego, na których, zgodnie z dyrektywą centralnych władz partii, dokonano oceny przebiegu walki z zimą. Oczywiście była to sposobność do głoszenia chwały kierownictwa i eksponowania kolejnego sukcesu. A faktycznie, zima 1979 r., wyjątkowo wyraźnie obnażyła słabość PRL. W kryzysowej sytuacji zawodziła technika, organizacja, zaopatrzenie, a przede wszystkim, centralne planowanie i zarządzanie gospodarką. W wyniku tego, kraj ogarnął chaos, a narastające trudności ekonomiczne, nabrały wymiaru katastrofy.