Poniżej publikujemy przebieg całego 24-godzinnego biegu w relacji Roberta Derda:

„Po wcześniejszej odprawie i weryfikacji zawodników start do biegu nastąpił 11 września o godzinie 13:00.Plan był następujący: na półmetku mieć 120 km i na koniec minimum 212 km. Zaczęliśmy bieg z Olą dość szybkim tempem, ale mimo to na początku plasowaliśmy się około 20 miejsca. Maraton (42,195 km) pokonaliśmy w czasie 4 godzin. Stopniowo przebijaliśmy się do góry w klasyfikacji biegu. Po 40 pętlach (100 km) mieliśmy czas 9 godzin i 40 minut. Dochodziła już godzina pierwsza w nocy (czyli półmetek biegu), a my niezmordowani biegniemy dalej niesieni dopingiem komentatora biegu, Zenka. Przebijamy się już do pierwszej dziesiątki w klasyfikacji. Mija 12-ta godzina biegu, a my mamy już 123 km na liczniku, czyli Ola pobija o 5 km w międzyczasie rekord Polski kobiet na 12 godzin. Sędziowie informują że rekord zostanie uznany, o ile pobije rekord na 24 godziny. Zostało jej jeszcze 90 km, więc jest duża szansa. Teraz najgorsze godziny, większość uczestników biegu idzie spać do namiotów, natomiast my biegniemy dalej. Po 150 kilometrze Ola zarządza dwudziestominutową przerwę. Siadamy na krzesełkach i dajemy chwilę odpocząć nogom. Po przerwie ciężko się było podnieść i znowu przejść do truchtania, ale jakoś się udało. Powoli zaczyna się rozwidniać, ale narastająca mgła nie pozwala się przebić słońcu. Nogi mam coraz bardziej zmęczone. Od 180 km robimy 500 m marszu i 2 km truchtu.

O godz. 8:00, przerwa na śniadanko. Serwują parówki. Szybko posilamy się i ruszamy dalej zdobywać kolejne kilometry. Awansowaliśmy już na 3 i 4 miejsce. Mamy dużą stratę do pierwszej dwójki, ale również dużą przewagę nad kolejnym zawodnikiem. Przez cały czas naszym najważniejszym celem to zdobycie przez Olę nowego rekordu Polski.

Ola już od kilkunastu godzin biegnie w zakrwawionym prawym bucie. Następuje feralny 209 kilometr. Oli coś się stało w okolicy małego palca. Momentalnie w tym miejscu but zabarwił się na czerwono. Dochodzimy do 210 km gdzie może zostać opatrzona przez ratownika medycznego. Zostało jeszcze półtora godziny i tylko jedna pętla do celu.

Znajdujący się do tej pory na 5 miejscu Tomasz Kuliński zwietrzył swoją szansę i zaczął niwelować straty do naszej dwójki. Po opatrzeniu stopy idziemy już całą następną pętlę. Ola mija 212,5 km po 23 godzinach i 10 minutach, więc dwa nowe rekordy Polski stały się faktem. Tymczasem Tomek odrobił straty z 10 km do 1 km. Czułem już jego oddech na plecach. Ola swoje cele już osiągnęła. Po krótkiej rozmowie stwierdzamy, że jeszcze mam szansę obronić 3 miejsce, więc opuszczam ją i zaczynam gnać do przodu ostatnimi rezerwami swoich sił. Przypływ sił nastąpił jeszcze większy, po przypomnieniu o mojej niesłusznej dyskwalifikacji w poprzedni weekend przez niemieckich organizatorów w maratonie Świnoujście – Wolgast. Nastąpiła u mnie sportowa złość. Po 50 minutach wreszcie dawno oczekiwany gwizdek i koniec biegu. Udało się - Obroniłem 3 miejsce, a przy okazji zdobyłem klasę mistrzowską (osiąga ją zawodnik w biegu 24H po przekroczeniu 215 km). Jest to niewątpliwie największy sukces w mojej biegowej karierze.”

- Od 3 lat mieszkam w Szczecinie gdzie stworzyliśmy z paroma kolegami klub towarzysko – biegowo – koleżeński: „TT Szczecin”, ale cały czas emocjonalnie jestem związany ze swoim rodzinnym Świnoujściem, gdzie się urodziłem i spędziłem w nim 35 lat – mówi Robert.

- Zacząłem 9 lat temu po to żeby schudnąć – dodaje z uśmiechem Robert spytany o przeszłość. - Biegałem po świnoujskiej plaży, od wiatraka do granicy i z powrotem.

Nasz brązowy medalista wystartował już w 30 maratonach i 10 biegach ultramaratońskich. Jego dorobek cały czas powiększa się o kolejne znaczące sukcesy. Tak więc mamy nadzieję, że kiedyś w przyszłości będziemy mogli podziwiać Roberta na Igrzyskach Olimpijskich.