„A naszym tropem dniem i nocą
Ktoś się przesuwa bez szelestu.
I dobrze wiemy kto, i po co,
Nie mamy przecież lat dwudziestu.
Ale nas nie przestraszy nic już,
Co się przed ludzkim wzrokiem kryje.
Tyle się już przeżyło w życiu,
że i śmierć jakoś się przeżyje.”
W dniu 18 czerwca b.r. kilka najbliższych koleżanek - emerytowanych nauczycielek ze Szkoły Podstawowej nr 4 pożegnało i „odprawiło” w ostatnią ziemską drogę do rodzinnej miejscowości Trzemieśnia koło Myślenic Krystynę Oleksy, długoletnią nauczycielkę języka rosyjskiego i wychowawczynię wielu uczniowskich klas w świnoujskich ówczesnych szkołach podstawowych, nazywaną przez część swoich uczniów, jak zresztą wielu „rusycystów” z tego okresu, „Bukwą”.
Jakim człowiekiem była Krystyna, jaką ją zapamiętamy ? Życie każdego człowieka … w dużej mierze zależy od nas samych ( chociaż nie mniej istotne są również czynniki zupełnie niezależne od nas, obiektywne … jak miejsce i czas, w którym przyszło nam żyć, nasze rodziny i otoczenie, cechy genetycznie odziedziczone po przodkach, nasz charakter i siła woli, umiejętność pracy nad samym sobą … i wreszcie pewnie los, który został nam przeznaczony ) … od tego, jakie konie zaprzęgniemy do sań, które wiozą nas przez ten ziemski padół, także od drogi, którą obierzemy na swoją podróż przez życie. Krystyna nie miała tej drogi przez życie usłanej różami.
Krystyna Oleksy przyszła na świat w roku 1940 jako najmłodsze dziecko z pośród sześciorga rodzeństwa i fakt ten w dużej mierze zadecydował o jej dalszym życiu a także sposobie, w jaki to życie przebyła . Hołubiona przez starsze rodzeństwo, izolowana od wszelkich niebezpieczeństw, jakie napotkać może w pierwszych latach swojego życia młody człowiek, wyręczana przez nie z domowych prac i obowiązków, Krystyna nie miała okazji od dziecka uczyć się osobniczej walki o swoje miejsce w społeczeństwie. Niezwykle uzdolniona w ogólnym rozumieniu tego słowa ( czytać i pisać nauczyła się już w wieku 5 lat ) stanowiła w rodzinie swoistą „maskotkę”, którą można się było pochwalić przez znajomymi. Weszła w dalsze dorosłe życie nie przygotowana do niego, ufająca wszystkim i we wszystko, często bezradna wobec trudności i problemów, na jakie napotyka się w życiu. I taką pozostała do końca …
Po ukończeniu w trybie przyspieszonym szkoły podstawowej w wieku … 13 lat rozpoczęła naukę w liceum pedagogicznym, po jego ukończeniu w roku 1959 powodowana chęcią usamodzielnienia się i wzięcia odpowiedzialności za siebie w swoje ręce, wyjechała do pracy najdalej, jak tylko było można, nad Bałtyckie Morze, do Świnoujścia, z którym związała całe swoje dorosłe życie, aż do jego kresu. Pracowała najpierw w Szkole Podstawowej w Karsiborzu, następnie w „Jedynce” i od 1963 roku aż do przejścia na emeryturę - w „Czwórce”. W latach 80-tych odbyła zaoczne studia rusycystyczne.
W zawodzie nauczyciela i wychowawcy przepracowała 30 lat, ciesząc się opinią dobrego i przyjaznego uczniom pedagoga, uczącego swoich wychowanków oprócz swojego koronnego przedmiotu, także szerszego spojrzenia na świat i życie.
W życiu prywatnym była namiętną czytelniczką wielu rodzajów literatury, grywała w brydża, była zapalonym kibicem sportowym („ radiowym” a później „telewizyjnym” ) wielu dyscyplin sportu, w tym szczególnie piłki nożnej, a w ostatnim okresie tenisa ziemnego. Z racji swojego „oczytania” była niezrównana w rozwiązywaniu wszelkiego rodzaju krzyżówek, szarad, jolek i innych łamigłówek umysłowych.
Żyła samotnie w niewielkim służbowym, od długiego czasu nie remontowanym mieszkaniu w budynku obecnego Zespołu Szkół nr 4. Zmarła 16 czerwca 2012 roku po krótkim pobycie w Miejskim Szpitalu w Świnoujściu z powodu zadawnionej choroby nowotworowej, o której prawie do końca nie wiedziała.
Piękna i niezwykle prawdziwa starogrecka dezyderata przyrównuje życie człowieka do żeglugi po oceanie :

„Żeglugą niepewną jest życie. Wśród burz, które nami miotają, nieraz cierpimy bardziej, niż żeglarz w rozbitym okręcie. U steru stoi Fortuna. Taką mając przewodniczkę żywota, płyniemy - jak to na morzu - wśród różnych kaprysów losu. Jednym darzy się podróż szczęśliwa. Inni żeglują wśród niedoli. Lecz wszyscy płyniemy do jednego portu …”

Jaką „podróż” przez życie miał Krystyna? Prawdziwą własną jej ocenę zabrała ona ze sobą. Nie należała do tych wybrańców losu, którym zdarzyła się „podróż szczęśliwa”. Żeglowała przez życie jak samotny żeglarz, zdany tylko na własne siły i umiejętności. A jednak wyszła z tych zmagań z kaprysami losu zwycięsko … bo zwycięstwem jest tak przeżyć swój czas, aby pozostać w pamięci potomnych jako człowiek dobry i uczciwy, który każdemu na swej drodze mógł popatrzeć w oczy z podniesionym czołem.
Była ciepłym, nad wyraz uczynnym, mądrym – taką mądrością dla innych, może trochę mniej dla siebie, człowiekiem. Gotowa świadczyć innym pomocą, radą, słowami otuchy. Człowiekiem nad wyraz skromnym, nie narzucającym swojej woli, swojego sposobu widzenia świata ludziom, wśród których przebywała. Umiała zawsze znaleźć wspólny język i temat do rozmowy z ludźmi o najróżnorodniejszych poglądach i poziomie intelektualnym, z dziećmi, młodzieżą i ludźmi wiekowymi, z ludźmi głębokiej wiary i niewierzącymi.
Zawsze była gościem w domach swoich przyjaciół i znajomych mile widzianym i nie sprawiającym kłopotów, nigdy nie wyrażała się źle o innych.
Tylko żal, że ostatnie lata swojego życia spędziła … samotnie wśród ludzi, a my nie umieliśmy jej pomóc. Żal też, że podczas jej pożegnania ze Świnoujściem zabrakło oficjalnego przedstawiciela ostatniego zakładu pracy, z którego odeszła na emeryturę …
Ale taki chyba jest obecny świat, w pogoni za materialnymi dobrami, karierą, sławą, intratnymi stanowiskami czy też za zwykłą, jakąkolwiek pracą, coraz mniej w nas uczuć wyższego rzędu, coraz mniej robimy się wrażliwi na losy innych ludzi …

Żegnaj Krystyna … spoczywaj w pokoju .

Twoi przyjaciele i znajomi ze Świnoujścia