„Pani z przedszkola” jest zupełnie inna od poprzedniego filmu Krzyształowicza, utrzymanej w konwencji thrillera „Obławy”, której akcja rozgrywała się w czasach drugiej wojny światowej. W swoim najnowszym obrazie twórca po raz kolejny sięga po kino gatunkowe, tym razem opowiadając w komediowym tonie o polskiej rzeczywistości lat 70.

– Myślę, że takie zmiany są konieczne, żeby zachować radość tworzenia i mieć poczucie, że operuje się właściwym językiem, dobiera właściwe towarzystwo do kolejnego projektu. Uważam, że sympatie, przyjaźnie, związki pomiędzy reżyserem czy aktorami są czymś bardzo ważnym. Natomiast nie mogą przesłaniać meritum sprawy, czyli charakteru opowiadania – mówi agencji informacyjnej Newseria Lifestyle Marcin Krzyształowicz.

Fabuła „Pani z przedszkola” koncentruje się wokół losów znudzonego małżeństwa (Agata Kulesza i Adam Woronowicz), którego życie zostaje wywrócone do góry nogami, kiedy wkracza w nie przedszkolanka ich syna (Karolina Gruszka). W rolę trzyletniego chłopca, opisywanego przez twórcę jako „ja”, wciela się India Dudek.

– Każdy film jest osobisty i każdy zrodził się w mojej głowie, która jest dla mnie czymś bardzo istotnym. Ten nie jest ani na jotę, na jeden centymetr czy jeden procent czymś bardziej osobistym dla mnie niż każdy z moich poprzednich filmów. To jest po prostu kolejne doświadczenie. Już w tej chwili odkreślone, które zostaje za mną i o którym już staram się nie myśleć. Bo tak się nie da, trzeba myśleć do przodu, a nie do tyłu. A „Pani z przedszkola” już staje się powoli moją przeszłością – tłumaczy reżyser.

W filmie znalazło się kilka odważnych scen intymnych. W jednym z fragmentów dochodzi do namiętnego pocałunku między Agatą Kuleszą i Karoliną Gruszką. Pytany o kontrowersje reżyser odpowiada, że każda ze scen jest konsekwencją starannie zaplanowanej strategii, układanej już podczas pisania scenariusza.

– Pisząc scenariusz, nie zadaję sobie pytania, czy coś jest bardzo odważne, mniej, czy w ogóle. Komponuję pewną historię i myślę na bieżąco, czy dana scena jest potrzebna, staram się ją precyzyjnie dopracować. Najpierw na papierze, a potem już na planie. Jeśli Pani twierdzi, że sceny są odważne, to się cieszę, bo taki cel nam przyświecał – żeby chwilami było odważnie – ale bez przesady. To nie jest kino, które ma proponować jakąś rewolucję obyczajową. To jednak kino familijne – dodaje Krzyształowicz.